Op 7 juli hebben we een reisje georganiseerd voor de misdienaars van onze parochies. Er waren ruim 20 kinderen met 5 afmeldingen vanwege ziekte en vakantie. Gelukkig waren een aantal ouders bereid om mee te begeleiden en te rijden zodat we een (dure) bus konden uitsparen.

De reis ging naar het blote voeten pad en het klimbos in Brunssum. Ondergetekende heeft ook meegelopen op dat pad. Onder m’n voeten heb ik weinig of geen eelt zodat die wandeling meer op een kruisweg leek als op een prettige wandeling.

Ik heb veel geleerd van onze kinderen. Op dat pad lagen nogal wat hindernissen. Die hebben ze genomen, allemaal. Ze konden er ook omheen, als ze dat wilden. Maar nee: ze moedigden elkaar aan – met veel geduld – om niet bang te zijn, te vertrouwen op hun eigen kracht en door te gaan. Uiteindelijk trokken ze elkaar er door. Ze hadden veel eelt onder hun voeten en geen aan hun hart. In hun enthousiasme hebben ze wel enkele ‘schatten’ links laten liggen, zoals de oneindige cirkel, het spreukenparkje en zo. Dat is niet erg: je hoeft niet alles in één jaar te leren.

Later, in het klimbos, ben ik niet mee de bomen ingekropen omdat ik liever van de grond wilde zien hoe het hen daarboven verging en of er eentje in moeilijkheden zou geraken. Ook daar zag ik staaltjes van saamhorigheid: goede raad met voorbeelden, bemoedigingen, geduld. En het gemak waarmee kleinere kinderen grotere hielpen en hoe gemakkelijk dat geaccepteerd werd. Of hoe een meisje aan het einde van haar (tweede) baan kwam waar ze via een tokkelbaan (soort kabelbaan met een katrol) naar beneden moest glijden. Er kon niets fout gaan maar ze durfde niet. Ze huilde. Om en onder haar stonden kinderen en groten haar aan te moedigen. Een begeleidster van het bos kwam er aan te pas. Intussen konden heel wat klimmers niet meer verder. Er was geen geroep, geen geduw, maar wèl geduld en begrip. Tenslotte waagde ze de sprong en kwam goed en huilend op de grond. Ze maakte zich los van de beveiliging en weg was ze. Later ging ik haar zoeken om te zien hoe ze er aan toe was.

Ze zat intussen weer in de bomen!

Ik hoop dat de vakantie jullie allemaal zó bemoedigd heeft.

René Graat mhm

pastoor