De maand oktober is in de Kerk niet alleen de rozenkransmaand, maar ook de wereldmissiemaand. In het weekend van 19 en 20 oktober vieren we wereldmissiedag. Het is een dag van wereldwijde verbondenheid tussen geloofsgemeenschappen. Nederland gaf en geeft veel financiële en materiële steun aan de missielanden. En talloze missionarissen, zowel vrouwen als mannen zijn vanuit onze streek gezonden naar de missie.

Één van de missionarissen uit onze samenwerkende parochies is pater Jean Slenter SCJ, priester van het H. Hart van Jezus en geboren in Terlinden. Als missionaris was hij werkzaam in Belgisch Congo en werd daar op 33 jarige leeftijd vermoord. Zestig jaar geleden, op 27 november 1964, zagen ooggetuigen hoe hij en zes medebroeders door rebellen werden meegenomen en opgesloten in de gevangenis van Bafwasende. Even later hoorden ze schoten, waarschijnlijk de fusillade. Geen van hen is ooit terug gevonden, ondanks intensieve opsporingen.

De Wereldmissiemaand herinnert ons er aan dat we een wereldkerk zijn. Maar wie geeft aan wie? In onze streek zien we dat het aantal katholieke allochtone geloofsgemeenschappen groeit. Hun vitaliteit kan een impuls geven aan de lokale parochiegemeenschap. Intussen is het merendeel van de priesterstudenten in Nederland van buitenlandse komaf.

Ze ervaren dat wij in West-Europa materieel rijk zijn, maar vaak spiritueel arm. Dat is in hun land of streek van herkomst vaak omgekeerd. De wereldkerk kan ons helpen rijkdom en armoede te delen. Wat deelt of geeft u?

Kapelaan Dassen

Alles heeft zijn grens. Ook onze inzet en energie. Regelmatig worden bewonderende woorden gesproken over zichzelf wegcijferende mensen. Over mensen die altijd beschikbaar zijn en op hun post. En dat is terecht. Maar er is ook een grens. En wie die zelf niet kan aangeven put zichzelf uit en wordt uitgeput.

Wie echt beschikbaar, bereikbaar en aanspreekbaar wil zijn voor anderen, moet ook grenzen kennen en tijd nemen voor zichzelf. Een uitgerust mens is beter bereikbaar dan een vermoeid mens. Een mens die naar zichzelf luistert, kan ook beter naar anderen luisteren.

We hebben allemaal het hele jaar onze dagelijks zorgen.
Ons werk, onze beschikbaarheid en inzet. De een thuis in het gezin, de andere bij zijn werk of beroep, weer een ander als mantelzorger of vrijwilliger.
Je kunt dit alleen volhouden als je ook grenzen aangeeft: op tijd rust.

In die zin is de zomer misschien een goede gelegenheid om te genieten van de vrijheid en de rust.

Even een grens stellen aan alle bezigheden en inzet.

Loskomen van onze haast en beslommeringen.

Stilstaan bij wat je doet, nadenken waarom je het doet.

Genieten van de zonsopkomst of de zonondergang, van een zingende merel, van het samenzijn met anderen.

Misschien ook tijd maken om dingen te verwerken waarvoor je wegliep. Tijd voor gebed en verwondering.  Dat alles kan vakantietijd zijn: een heilige tijd om het leven te vieren.

Dat kan gelukkig ook dicht bij huis. Ik gun het u van harte.

Kapelaan Dassen

Begin dit jaar klonk op zondagochtend de geloofsbelijdenis (het Credo) in de kerk. Tijdens het zingen kwam een kleuter uit de bank en ging dansen in het middenpad van de kerk. Met gevoel voor de maat en de melodie van het aloude gezang draaide het kind in het rond. Ik heb nooit geweten dat je op het Credo ook kunt dansen. Dat leerde ik van die kleine, ze droeg haar steentje bij aan de liturgie.

Onlangs las ik over een kleine kerk. Elk weekend komen de dorpsbewoners er samen. Ieder draagt een ouderwets olielampje in de hand. Ze zijn al eeuwenlang eigendom van de kerk. De gelovigen ontvangen het lampje in bruikleen. De lampjes gaan van hand tot hand, van generatie op generatie. In de kerk worden de olielampjes aangestoken en op de kerkbanken geplaatst. De mensen komen trouw, want ze weten dat het in de kerk donkerder wordt als ze thuisblijven. Zo dragen ook zij hun steentje bij.

Er zijn mensen nodig die in de kerk present zijn. Die samen een levende gemeenschap willen zijn rondom Jezus Christus. Die zich verzetten tegen het donker in de wereld. En die zich willen bemoedigen in het geloof, in het leven. Dus kom eens af en toe de liturgie meevieren. Niet omdat het moet, maar omdat het mag en waardevol is. En neem een kleine taak op u, als de kerk u iets waard is. We hebben u nodig. Draag uw steentje bij. Als iedereen zijn steentje bijdraagt, blijft het goed gaan met onze parochies. Dank u wel alvast!

Kapelaan Dassen

Wij vieren Pasen. Met Maria Magdalena en de andere vrouwen, met de mannen van het eerste uur staan wij bij het graf van Jezus. De steen is weggerold. Witte gewaden liggen opgevouwen. Het graf is leeg! Het lege graf: geen bewijs van Jezus’ opstanding, maar een uitnodiging om te geloven dat Hij nooit meer kan sterven: de gekruisigde, Hij leeft!

Geloven in de verrijzenis is niet zonder logica. Jezus kondigde zijn verrijzenis aan. Hij getuigde altijd al  dat wij mensen geschapen zijn om te leven. Hij haalde een melaatse uit zijn isolement.

Hij vergaf zeven maal zeven keer.
Hij streek licht in het oog van een blinde.
Met die herinneringen staan wij met de apostelen en met Maria Magdalena bij het graf.  Ons verstand is nu ontoereikend.
Het hart ziet wat het verstand niet bevat: Jezus leeft; Hij is de Christus! Liefde is sterker dan de dood. God is liefde.

Niemand wordt geboren om op een begraafplaats of in het crematorium te eindigen. Sterven is thuiskomen bij de Vader, in Zijn huis, waar plaats is voor velen.
Pasen is evenwel niet alleen voor later maar ook voor hier en nu. Pasen zendt ons de wijde wereld in. Zoals Jezus de aarde bewoonbaar maken. Kiezen voor de mens. Leven brengen in een stervende wereld. Het leven koesteren, al is het nog zo verwond.

Pasen: het hoogfeest van de waardigheid van de mens. Pasen: het hoogfeest van Gods trouw aan zijn schepping. Daarom van harte: ZALIG PAASFEEST!

Kapelaan Dassen

De advertenties en winkels met roze harten zijn er eerstdaags weer. De commercie stort zich op Valentijnsdag.
Maar wie kent de naamgever nog?

Sint Valentinus leefde in de derde eeuw en was bisschop van Terni, een plaatsje zo’n 100 kilometer ten noorden van Rome. Keizer Claudius II had destijds besloten, dat soldaten tijdens hun legerdienst niet mochten trouwen. Een legende leert dat Sint Valentinus de liefde voornamer vond dan de wetten van de keizer. Hij zegende het huwelijk van een soldaat en zijn vriendin.
Dit kostte Sint Valentinus letterlijk zijn hoofd.

Wat is de aantrekkingskracht van Valentijnsdag? Misschien dat we over de liefde niet uitgepraat en uitgezongen raken. Ieder van ons verlangt naar vriendschap en liefde. De mens hunkert naar verbondenheid. Maar de mens wil er niet bekneld in raken. Liefde moet daarom altijd ruimte laten en respect voor elkaars eigenheid. Maar ze kan niet vrijblijvend zijn; ze moet van twee kanten komen.

Als Sint Paulus spreekt over geloof, hoop en liefde dan zegt hij dat de liefde de grootste van de drie is. Maar ze kunnen eigenlijk niet zonder elkaar. De liefde kan niets zonder de stap van het geloof; je kunt niemand liefhebben in wie je niet gelooft. En liefde kan niet duren zonder hoop. Want liefde is een grote stap in geloof en een fameuze sprong van hoop.

Elkaar laten voelen: ik ben er voor jou! Niet: jij bent er voor mij, want dat beknelt. Ik ben er voor jou!
Dat is al sinds mensenheugenis de naam van onze God.
Want waar vriendschap is en liefde, daar is God.

Een liefdevolle Valentijnsdag voor allen!

Kapelaan Dassen