In onze dorpen hebben we allerlei tradities.

Dat zijn gebeurtenissen, normen, herinneringen, feesten, waarden, enz. die hun oorsprong vinden bij onze voorouders in het verleden en die aan ons zijn doorgegeven van generatie op generatie. Zo kennen we carnaval, de kermis, Jonkheid, de Bronk, allerlei verenigingen zoals schutterij, fanfare, harmonie, sportclubs en ja: ook ons geloof. Veel van dit laatste is ons doorgegeven en daar doen we wat mee. Of niet.

Tradities zijn niet alleen herinneringen; ze zijn ook een hulp in ons leven. Zo brengen het jaarlijkse den halen en de kermis heel wat mensen niet alleen op de been maar ook bij elkaar. Zoals de “sjtiepe” (stutpalen) nodig zijn om de den de lucht in te heffen, zo hebben we tradities nodig om ons bij te staan in het leven.

We kunnen tradities ook aan de kant zetten omdat ze van vroeger zijn, zo van: ‘dat is niet meer van deze tijd’. Daar zouden we voorzichtig mee moeten zijn om niet het kind met het waswater weg te gooien. De vraag is: in welk soort maatschappij willen we leven? Een die alleen gericht is op organisatie en vooral economische groei op het oog heeft of een die ook gericht is op gemeenschap? In het eerste geval zullen er in de toekomst de nodige tradities verdwijnen en alleen die overblijven die ons materieel wat opleveren. In het tweede geval zullen tradities blijven om ervoor te zorgen dat we met elkaar blijven omgaan.

We hebben allerlei sociale vaardigheden, talenten die ons helpen om met plezier met elkaar om te gaan, samen iets organiseren voor het goed van iedereen. Onze tradities helpen ons daarbij en dat zullen ze blijven doen in die mate dat zo veel mogelijk mensen meedoen en -werken aan het den halen, de zomerkermis, het kleinste Festival van het Zuiden, de Bronk, muziek maken, Sinterklaas, KVW (KinderVakantieWeek), carnaval en nog veel meer.

Laten we onze zegeningen tellen….

René Graat mhm,

pastoor