Nu ik dit schrijf is net bekend geworden dat er een avondklok komt voor twee weken, met de mogelijkheid dat het verlengd kan worden.

Een noodzakelijke maatregel lijkt mij gezien de nieuwe virussen en alle gevolgen daarvan. Gisteren hoorde ik bijvoorbeeld, dat in een van mijn vorige parochies een oudere vrijwilligster er aan is gestorven en de dag erna haar zoon van vijftig jaar!

Maar het blijft een tegenstelling: Normaal zouden wij ons verheugen op 13 tot en met 16 februari, het feest dat we ons samen één voelen in gezelligheid, een glas bier, muziek, lachen om niets, enzovoorts. Het zit er dit jaar niet in. En ik vrees dat we het komende voorjaar nog veel moeten missen zoals de processies, de daarmee samenhangende kermissen en op sommige plaatsen het den-halen. Gisteravond hebben we in een gezamenlijke vergadering besloten de Eerste Communies te verplaatsen naar de maand september.

We hebben geduld nodig. Geduld en optimisme!

Dat is de hele boodschap van ons geloof: Uitkijken naar het goede, tenslotte de geweldige boodschap van Jezus: Het leven kan zwaar zijn, soms zelfs leiden naar het einde van dat leven: Maar tenslotte zullen we voorgoed het geluk vinden in de hemel.

Ik verwacht niet dat het één groot carnavalsfeest zal zijn met eeuwig lopende bierkranen (al lijkt mij het idee niet slecht, maar misschien gaat dat ook vervelen) het zal nog veel mooier zijn: Eeuwige liefde, geen tegenstellingen, iedereen gelijk in die liefde.

Ik verheug mij er op!

Maar nu nog even ons verheugen op de Carnaval van 2022!

pastoor Tervoort