Vastenboodschap 2021
Ter publicatie op de 1e zondag van de veertigdagentijd 20/21 februari 2021

Broeders en zusters in Christus,
In de 14e eeuw heerste de pest. Als tijdens een uitbraak een schip in Italië wilde
afmeren, moest het eerst een tijd voor de kust blijven liggen om zeker te weten
dat de bemanning de besmettelijke en dodelijke ziekte niet onder de leden had.
Die periode duurde 40 dagen. Daarvan komt het woord quarantaine: ‘quarante
giorni’: een tijd van afzondering van veertig dagen was nodig om te weten
of mensen gezond waren.
Quarantaine was er ook voor Noach en zijn familie in de eerste lezing: zij hebben net
een zondvloed overleefd. Veertig dagen regende het en dobberde Noach stuurloos
rond in de ark. Hij leefde zonder vaste grond onder de voeten. Aardse zekerheden
waren verdwenen en het leven werd van buitenaf bedreigd. Noach moest in
quarantaine voordat hij weer vaste grond onder de voeten kreeg. Na die veertig
dagen van onzekerheid klaarde de lucht weer op en kreeg hij – in het teken van de
regenboog – opnieuw verbinding met God.
In het evangelie gaat Jezus ook in quarantaine. Veertig dagen verbleef Hij in de
woestijn. Dat verblijf daar was overigens niet zijn eigen keuze: Hij werd er naartoe
gedreven. Hij moest wel, er was geen keuze. Over die periode staat geschreven:
‘Hij verbleef bij de wilde dieren en de engelen bewezen hem hun diensten.’
Die woorden heeft Marcus daar niet zomaar geschreven. De woestijn confronteert
Jezus met twee krachten die in ieder mensenleven voorkomen: krachten die de
natuur ons geeft en krachten die we van Gods genade krijgen. De woestijn van het
leven brengt de wilde dieren dichtbij. In ieder van ons leven dierlijke krachten:
we hebben allemaal natuurlijke driften in ons. We maken immers deel uit van de
natuur. Het is de oerdrift om zelf te overleven, om de eigen soort te laten
voortbestaan.
Het zijn krachten die in wezen goed zijn. Maar we kunnen ook verleid worden om die
oerdriften verkeerd te gebruiken. Ongetemd kunnen ze tot kwaad leiden. Om er een
paar te noemen: onze oerkrachten kunnen gemakkelijk ontaarden in hebzucht,
egoïsme, heerszucht, machtsmisbruik en geweld. Er zijn allerlei verleidingen tot
kwaad die ons heil van binnenuit bedreigen.
Enkele weken nadat we ons verbaasden over de rebellen die in Amerika het Capitool
binnendrongen, braken er – als vanuit het niets – ook bij ons rellen uit. In rustig
ogende steden en stadjes staken vernielzucht en plundering ineens de kop op.
Er werden vernielingen gepleegd door vooral jonge mensen, die korte tijd hun
verstand totaal verloren leken te hebben. Redeloos gedrag, zoals van een wild dier,
kan zich meester maken van mensen.
Jezus verbleef bij de wilde dieren: hij liep niet weg voor de krachten die het menszijn
in zich draagt en zag ze onder ogen. Maar hij liet zich er niet door meeslepen
of verscheuren, zoals bij mensen soms wel gebeurt als ze in hun leven de woestijn
ervaren.
In één adem zegt Marcus dan: ‘Er kwamen ook engelen die Hem hun diensten
bewezen.’ Ontvankelijk kunnen zijn voor engelen – dat wil zeggen: voor wat van
Godswege tot ons komt – hoort net zo goed bij de mens. Meer dan alleen dierlijke
wezens zijn we ook geestelijke wezens. Het goede dat we doen, komt minder in
de publiciteit dan het kwade. Maar dat wil niet zeggen dat het er niet is. Ook en juist
in dit laatste jaar zien we belangeloze daden van medemenselijkheid en nabijheid en
ervaren veel mensen midden in de pandemie dat bidden kracht geeft. Het zijn
tekenen dat wij ook in onze woestijndagen dichter bij God kunnen komen, dat juist in
quarantaine Gods engelen hun diensten bewijzen.
Noach kreeg de opdracht de ark in te gaan, Jezus werd de woestijn in gedreven en
ook wij hadden afgelopen jaar niet zo heel veel te kiezen. Wij kregen een zondvloed
van maatregelen over ons heen, die ons in een woestijn bracht van gesloten scholen,
winkels en restaurants en soms van gedwongen quarantaine na een positieve test.
We kwamen in een woestijn met veel alléén-zijn. En we zijn er nog niet uit.
Menselijke ontmoeting staat nog steeds op rantsoen en afstand.
Die verlatenheid van de woestijn brengt het menszijn terug naar de essentie.
Ze confronteert ons met onszelf, met onze driften, maar ook met onze vrijheid
om Gods genade te ontvangen. We mogen nieuw ervaren dat we meer zijn dan
alleen mensenkinderen die leven vanuit natuurlijke krachten. We zijn ook Gods
kinderen, die Zijn kracht in ons leven mogen ervaren. Menszijn betekent beide zijden
accepteren: niet doen alsof we alleen maar van deze aarde zijn en dus voor elke drift
door de knieën gaan, maar ons ook openen voor wat Gods genade ons geeft
en zo een beetje hemel op aarde brengen.
Noach krijgt na zijn quarantaine de opdracht van God om nieuw leven op aarde
te brengen; Jezus gaat in quarantaine en zal van daaruit zijn dienstwerk tot in het
eeuwig leven gaan vervullen. Wij beleven onze veertigdagentijd, onze quarantaine:
opdat ook wij door de zondvloed in ons leven en door de woestijn van ons bestaan
tot het nieuwe leven van Pasen mogen komen.
Een goede, gezegende veertigdagentijd gewenst aan u allen!

Roermond, eerste zondag van de 40-dagentijd 2021
+ Harrie Smeets,
bisschop van Roermond

Beste parochianen,

Samen kijken wij terug op een zeer moeilijk jaar door de Covid 19 – epidemie. Er was en is heel veel persoonlijk en gezamenlijk leed rondom ziekte en sterven. Als parochie heeft u bijvoorbeeld afscheid moeten nemen van pastoor Graat.

Ook financieel hebben mensen tot op de dag van vandaag het zeer moeilijk, we hoeven maar te denken aan alle bedrijven, die vanwege de epidemie gesloten zijn en mensen, die daardoor hun baan hebben verloren.

Ook voor onze parochie was het pastoraal maar zeker ook financieel een heel moeilijk jaar: Vier maanden waren er geen weekendvieringen in de kerk en daarna kwamen en komen nog maar een beperkt aantal mensen samen. Ook uitvaartvieringen gingen niet door of vinden plaats met een beperkte groep mensen.

U begrijpt de financiële gevolgen: De collecte-inkomsten zijn drastisch teruggelopen, inkomsten vanwege speciale vieringen zijn meer dan gehalveerd en ook het aantal misintenties zijn verminderd.

De uitgaven lopen echter voor het grootste deel gewoon door: Onderhoud gebouwen, het salaris van ondergetekende, verwarming en verlichting, enzovoorts.

Namens de parochie vraag ik daarom aan u allen: Steun de Actie Kerkbalans en als het kan: Verhoog alstublieft uw bijdrage, uw parochie heeft het hard nodig!

 

Alvast bedankt,

pastoor Tervoort

 

 

 

Adventsboodschap 2020
Ter publicatie op de 1e Zondag van de Advent 28/29 november 2020

Broeders en zusters in Christus,
Een foto uit de media: voor de kerk van Nice staat een soldaat met een mondkapje
op en in zijn handen heeft hij een geweer. Die foto zegt veel over het afgelopen jaar,
want in die ene foto zitten twee vormen van gevaar die dit jaar om aandacht vroegen:
er zijn mensen die het leven van anderen bedreigen en er is een virus dat evenzeer
levensbedreigend kan zijn.
En dus letten we op, zijn we waakzaam: waakzaam dat corona niet verder verspreid
wordt en waakzaam dat het leven van mensen niet door anderen bedreigd wordt.
De foto van de soldaat met mondkapje en geweer toont die waakzaamheid in één
beeld. Zou dat de waakzaamheid zijn die Jezus bedoelt in het evangelie als Hij zegt:
‘Wees waakzaam’?
Is deze waakzaamheid het nieuwe normaal voor onze toekomst?
Bij alle maatregelen, hoe begrijpelijk en zinnig ook, is er ook iets in ons binnenste
dat zich verzet tegen het idee dat dit het nieuwe normaal zou zijn: dat we op weg zijn
naar een wereld waarin onze handen gevuld worden met een geweer en ons gezicht
bedekt wordt, zodat het bijna onmogelijk is om te zien welk gevoel daarop te lezen
staat. In het verlengde daarvan was onlangs in het nieuws dat heel jonge mensen,
eigenlijk nog kinderen, steeds vaker een mes bij zich dragen om zichzelf een gevoel
van veiligheid te geven.
Een van de oer-menselijke gevoelens, die dit jaar nogal sterk naar voren kwam,
is angst: een bedreigend virus in de buurt of geweld dat een mens blijkbaar
zomaar kan treffen: het roept angst op.

Bang zijn, is een heel menselijke eigenschap die ertoe kan leiden dat we ons
verschansen achter de schijnveiligheid van een wapen, van scherpe woorden
of van een gezichtsuitdrukking waaraan niets valt af te lezen.
Met heel ons wezen voelen wij aan dat het niet de bedoeling kan zijn dat dit normaal
is, dat wij in permanente angst zouden moeten leven. Als mensen verwachten,
hopen en geloven dat een ander ons in principe wel goed gezind is en dat onze
wereld fundamenteel wel goed geschapen is. Kortom: dat we bestemd zijn om
zonder constante bedreiging te leven en evenzeer bestemd zijn om samen te leven.
Jezus roept op tot waakzaamheid aan het begin van de Advent.
Dit is echter geen waakzaamheid om het onheil buiten de deur te houden,
maar waakzaamheid om het heil binnen te laten. Om het heil dat God ons schenkt
niet voorbij te lopen, maar onze ogen, onze handen en ons hart ervoor
open te houden.
Maar verwachten wij nog heil van Godswege of hebben veel mensen
God in het verleden opgesloten? Geloof, dat was vroeger, wordt dan gezegd.
Of: van geloof komt alleen maar ellende. Daar is veel op af te dingen. En als God
er alleen in het verleden was, wat houden we dan over voor de toekomst?
Waar vinden we dan nog heil als het leven ons te machtig dreigt te worden?
Uiteraard dienen we onze eigen en elkaars gezondheid te beschermen,
onze duur bevochten vrijheid te verdedigen en ook is het goed dat jonge mensen
zo’n mes afgenomen wordt. Maar zou het niet nog beter zijn als de angst zelf
van ons weggenomen zou worden, als we zouden ervaren dat angst niet nodig is?
De profeet Jesaja in de eerste lezing gebruikt een mooi beeld: Het volk van Israël
zit in de problemen en God lijkt onzichtbaar geworden, onzichtbaar verscholen
achter de wolken. Het volk heeft God blijkbaar vergeten.
‘Niemand die eraan dacht uw Naam aan te roepen, die op U zijn vertrouwen durfde
te stellen,’ zegt Jesaja. Dan vraagt hij: ‘Scheur toch de hemel open en daal af.’

Laat het heil binnen, roept het evangelie. ‘Scheur toch de hemel open en daal af.’
Christus is het die ons heil brengt. Hij daalt af, komt naar ons toe en deelt ons
menszijn. Niet zodat alle problemen van ons weg genomen worden, maar om te
laten zien dat angst niet nodig is; dat Hij ons leven deelt en redt.
God brengt onze wereld geen onheil maar heil. De Immanuel, God-met-ons,
komt naar ons toe en laat ons weten dat we ten diepste van God zijn.
Wees waakzaam, zodat we Zijn Woord met open armen kunnen ontvangen,
zodat het ons innerlijk kan bevrijden van angst en onzekerheid
en niet afketst op een geharnast innerlijk.
‘God staat bij, wie op hem durft te hopen.’ Dat is de belofte van Jesaja in de lezing.
En iets durven, veronderstelt dat we niet te bang zijn. Laten we niet bang zijn op God
te vertrouwen. In het groeiende Licht van de Advent kan Hij de wolken van onze
bange duisternis verdrijven en ons brengen tot Christus: Licht uit Licht.
Een gezegende Adventstijd toegewenst.

Roermond, november 2020
+ Harrie Smeets,
bisschop van Roermond

Recentelijk heeft het parochiebestuur, samen met de andere parochiebesturen van cluster Terlinden en een afvaardiging van het kerkbestuur van de federatie Terlinden-Margraten, een kennismakinggesprek gevoerd met een kandidaat pastoor.

Het betreft P.M. (Paul) Tervoort (65), thans 12 jaar pastoor in Weert, Boshoven en Laar. Dit gesprek verliep positief en heeft ertoe geleid dat bisschop Smeets is verzocht om de heer Tervoort te benoemen als pastoor van de drie parochies. In september zal hij zijn werk in ons cluster beginnen.

De heer Tervoort groeide op in Heerlen, woonde lang in Heer, bezocht de sociale academie in Sittard. Daarna werkte hij twaalf jaar in het kinderbeschermingsinternaat “Mariënwaard” in Maastricht.

In 1989 besloot hij dat hij priester wilde worden. Zijn studietijd heeft hij o.a. op het seminarie van Aix-en-Provence doorgebracht. Daarna vervolgde hij zijn opleiding bij de universiteit van Utrecht, waar hij in 1995 werd gewijd. Vervolgens werd hij benoemd tot kapelaan in een parochie bij Oldenzaal (Twente). In 1999 werd hij pastoor van de zes parochies in de Achterhoek, en later van negen parochies in Twente. Omdat hij graag als priester wilde werken in Limburg, is hij op 1 juni 2008 tot pastoor van Weert, Boshoven en Laar benoemd.

In het Weerter Magazine van december 2012 heeft de heer Tervoort een interview gegeven. Daarin zegt hij o.a. “Ik ben priester geworden om met mensen te werken. Natuurlijk ben je als pastoor bestuurlijk verantwoordelijk, maar dat is maar een klein deel.” “Het belangrijkste in mijn priester-zijn is dat ik onvoorstelbaar veel en onvoorwaardelijk van Christus houd.. “

Wij zien ernaar uit om nader kennis te maken met onze nieuwe pastoor en hopen dat hij het hier naar zijn zin zal hebben.