BRO(O)NKSEIZOEN

Vanaf einde mei tot begin juli vieren we in elke parochie van ons samenwerkingsverband processiezondag en bro(o)nk. De heilige Communie die we normaal bewaren achter de dikke kerkmuren dragen wij naar buiten om te tonen aan wie het wil zien. Dorp en land mag onze verbondenheid zien en horen.

We begeleiden de heilige Communie oftewel het Allerheiligste feestelijk en met eerbied door onze parochies. We kunnen het niet laten want processies nodigen uit: “Kijk eens…”. We pronken (bronken) met zachte waarden in onze dorpen. Want er is meer tussen hemel en aarde.

Gelovigen ontmoeten God niet alleen in de kerk. Zij weten Hem ook aanwezig in de straten en huizen waar ze wonen. Geloven doe je ook buiten de kerk, door de manier waarop je leeft, door lief en leed te delen en door te helpen waar nood is.

Één keer per jaar laten we het zien aan elkaar en aan de mensen om ons heen; dat we samen onderweg zijn, met Jezus in ons midden, het levende Brood, ons Allerheiligste. Geen show, maar een eenvoudige, ingetogen en toch feestelijke bidtocht mag het zijn, waarin iedereen die zich betrokken voelt, mag meelopen.

Laten we onze processies in ere houden, als teken van kostbare verbondenheid in onze gemeenschappen. Als uitdrukking van het vertrouwen dat we hier op aarde pelgrims zijn en dat Jezus met ons meetrekt, in goede en kwade dagen.

 

Kapelaan Dassen

NOOIT TE OUD OM TE LEREN

De laatste zes weken waren voor mij niet gemakkelijk: Allerlei complicaties rond wondroos aan mijn voet en onderbeen leidden er toe, dat ik nog steeds onder behandeling ben, met Pasen hoop ik weer een beetje de oude te zijn.

Drie weken ben ik opgenomen geweest in het ziekenhuis, en daar wil ik graag mijn ervaringen met u over delen.
Drie weken bijna constant in bed en daardoor volledig afhankelijk van de zorg van anderen.

Nu twee weken alweer thuis, maar ik heb nog steeds warme en dankbare herinneringen aan die weken: Het is ongelooflijk hoe alle personeel het volhoudt om 24 uur per dag attent, opbeurend, positief en zelfs vrolijk te kunnen zijn.

Als men je ‘smorgens wakker maakt is dat met een vriendelijke stem en niet-gespeelde interesse.
Ik heb wel eens een verpleegkundige gevraagd waar dat machientje staat, waar ze iedere keer nieuwe energie kunnen ophalen om hun hele dienst lang zo geweldig vriendelijk en zorgzaam te zijn !

Geduldig zijn is niet mijn sterkste karaktereigenschap, dat geef ik toe, maar de positiviteit van al die zorgverleners hebben mij fantastisch geholpen !

Ik kan alleen maar samenvatten: Dank aan al die -vaak jonge- mensen, die hun beroep hebben gekozen in de zorg!

Het maakt mij heel bescheiden.

pastoor Tervoort

 

Leven en doen leven

LEVEN EN DOEN LEVEN 

Soms denk ik: “Ik ben opgebrand.” We zijn van de morgen tot de avond zo druk met van alles en nog wat. Ons leven gaat er aan op, letterlijk. Uiteindelijk blijven stof of as over. Waar gaat ons leven aan op? Aan zorgen, carrière of bezit? Of aan dingen die vreugde geven en er echt toe doen?

Op aswoensdag klonk in onze kerken “Stof zijt gij en tot stof zult ge wederkeren.” Want tussen het plezier en de vreugde van Vastenavond en het feest van Pasen ligt een periode van ernst die je niet zomaar kunt overslaan. Anders neem je het christelijke leven niet compleet. Deze veertigdaagse periode van vasten wordt gekenmerkt door gebed, je iets ontzeggen en delen.

Gebed is je leven voor God brengen. Danken voor wat je te danken hebt. Maar ook uitspreken wat er in je hart speelt: zorgen, verdriet en vreugdes. Dit alles in het besef dat God je ziet en hoort. Bewuster omgaan met voedsel, tijd en aandacht, maakt ons vrijer tegenover onszelf met al onze wensen en behoeften. En delen is wat je jezelf ontzegt aan anderen geven; de Vastenaktie is een goede vorm van solidariteit.

Zinvol deze periode beleven maakt ons bewust voor de mooiere en diepere zaken van het leven. Het kan ons hart openen voor God. Niet leven en laten leven, maar leven en doen leven. Je kunt er iets van maken, van dat vasten. Doet u mee?

Kapelaan Dassen

 

VASTENAVOND

Nog even, en we vieren weer Carnaval ofwel Vastenavond. Voor menigeen onder ons dagen om naar uit te kijken. Mensen zoeken elkaar op en trekken er samen op uit. De een kijkt naar de carnavalsoptocht, de ander verkleedt zich en trekt mee. De een blijft lekker thuis en de ander blaast de trompet en strooit confetti. En dan zijn er nog mensen die zich gewoon verheugen op een extra vrije dag of die erop uittrekken.

In het Oude Testament klonk een oproep, ook voor ons. “Geef u niet over aan droefheid en kwel u niet met tobberijen. Blijheid van hart doet een mens leven en een vrolijke man leeft lang. Zoek afleiding voor uw zorgen en troost uw hart en jaag de droefheid ver van u weg. Want door droefheid zijn velen te gronde gegaan en zij dient tot niets. Jaloezie en toorn verkorten het leven en kommer maakt iemand oud vóór de tijd” (Sir. 30, 21-24).

Vastenavond nodigt ons uit het werk neer te leggen en onder de druk van wat ons bedrukt uit te komen. Want we mogen bedenken dat we niet geschapen zijn voor een 24 uurs economie. We werken om te leven, maar we leven niet om te werken. Vastenavond kan ons helpen met plezier naar elkaar en naar het leven te kijken. Dat helpt ons ook bij het vasten op weg naar Pasen. In die geest voor u allen: een zalige Vastenavond.

Kapelaan Dassen

 

TERUGKIJKEN EN VOORUITZIEN

Wij zijn weer op het moment van de overgang van het Oude naar het Nieuwe Jaar.

Allemaal hebben we onze gezamenlijke herinneringen:

Het langzame einde aan de beperkingen door Covid: Carnaval kon al weer een beetje, nog niet overal optochten, maar in al onze dorpen is de Processie weer groots gevierd!

De zomertijd was prachtig qua weer en vrijheid.

Maar we werden ook geconfronteerd met het kwaad, dat mensen elkaar kunnen aandoen: Hoe kan het dat de machtswellust van mensen Europa storten in de vreselijke beelden van Oekraïne?  Het kwaad, dat mensen brengt tot haat, tot de dood van onschuldigen?

Ik heb geen antwoord, vraag alleen maar de steun van Jezus om zelf nooit tot haat en vergelding te komen, Hij die aan het kruis kon bidden voor hen die Hem dit aandeden.

Ook in ons parochieverband is veel gebeurd: Mheer en Sint Geertruid hebben in 2022 volledig meegedaan aan de samenwerking. Vanaf 1 november kwam Cadier en Keer

er bij: Nog niet in het parochieverband, maar ondergetekende werd pastoor en er werd een nieuwe kapelaan benoemd, kapelaan Horstman, die nu al af en toe vieringen doet

in ons verband. In de toekomst treedt ook Cadier en Keer toe tot onze samenwerking en op de langere duur ook Bemelen.

In Margraten werd bekend gemaakt, dat pastoor Janssen gaat verhuizen naar een appartement, waar hij later ook zorg op maat kan krijgen. Hij hoopt in januari de gezegende leeftijd te bereiken van 90 jaar! Na zijn verhuizing zal kapelaan Dassen gaan wonen in de pastorie van Margraten.

De samenwerking zal voor Margraten en Cadier best wel offers vragen, zeker wat betreft de tijden van de vieringen.

Maar het blijkt uit het verleden van de andere parochies dat de parochianen er begrip voor kunnen opbrengen, de tijd van één kerk en één priester is voorbij, dat weten wij allemaal.

Het is echter een grote zegen om te zien hoeveel mensen zich willen inzetten voor onze parochies als vrijwilliger!

En…….. als in het Nieuwe Jaar u gevraagd wordt om u ook in te zetten voor uw parochie:

Zeg JA, uw aller inzet is kostbaar !

 

Dank dan ook aan alle vrijwilligers en voor u allen:

Een Zalig Nieuwjaar!

pastoor Tervoort

 

ADVENT

Onlangs zag ik een foto van een kinderhandje in twee grote handen. Het was een vertederend beeld. Onze grote handen zijn zo gauw gebald tot een vuist. Vriendschap kan soms ontsporen in vijandschap. We kunnen op de vuist gaan. We kunnen met onze handen grijpen en graaien.

Maar we kunnen onze handen ook openen voor elkaar. We kunnen ermee geven en elkaar liefdevol aanraken en de vrede tekenen. Om ons daarvan bewust te maken, reikt God ons met kerstmis Zijn hand. Namelijk de kleine hand van een pasgeboren kind. Hij vraagt om onze liefde. Hij hoopt dat onze vuisten opengaan en dat het handen worden die steun bieden en troost geven.

Onze eigen grote handen waren ook ooit kinderhandjes. Kwetsbaar en klein, zoekend naar houvast. God trad onze wereld binnen als een klein Kind  in een kribbe dat zijn handjes uitstrekt en ons vraagt om Hem aan te nemen. Maar ook in al die kleine en grote mensen die hun hand naar ons uitsteken.

“Laat Mij niet vallen en laat elkaar niet vallen” is de boodschap van kerstmis. Zo doet God een beroep op het beste dat in ons is. God blijft in ons geloven. Daarover bidden en zingen we tijdens de advent. Doet u met ons mee? Weet u welkom! Voor u allen: een goede advent!

Kapelaan Dassen

DANKBAAR

Laatst sprak ik met een echtpaar, die beiden graag andere mensen helpen.

Hij klust voor ouderen, die dat niet zelf kunnen. Samen deden ze in de coronatijd voor verschillende mensen de boodschappen, als die mensen zelf niet het huis uit konden/ durfden.

Zij is altijd bereid om iets te koken voor anderen of met andere klusjes te helpen.

Kortom een echtpaar, waarvoor ik een diep respect heb.

Zij vertelden mij, dat ze laatst van een ouder, hulpbehoevend echtpaar een lange brief kregen, waarin zij hun dank uitspraken voor alle hulp die zij van hen hadden gekregen.

Ik mocht de brief lezen: Hij was ontroerend mooi geschreven en deed de mensen zichtbaar goed.

Misschien een aanleiding voor ons allen om eens stil te staan bij de vraag: zijn wij zelf genoeg dankbaar en spreken we dat ook uit?

Als pastoor ben ik mij bewust, dat ik dagelijks heel veel te danken heb aan heel veel mensen, met name alle vrijwilligers in alle parochies.

Ik heb mij voorgenomen om dat vaker uit te spreken.
Doet u met mij mee?

pastoor Tervoort

HERFSTKLEUREN

Onze mooie streek wordt één feest van najaarskleuren.

De bomen krijgen stilaan hun herfsttinten. Maar ook dat gaat voorbij en dan zien we een wirwar aan vreemd gevormde takken die naar de hemel wijzen of naar de grond buigen. Sommigen worden er mistroostig van. Het herinnert ons aan eindigheid en ouder worden. We verliezen onze jeugd, onze haren en onze dierbaren. Aan pijn is niet te ontkomen.

Het leven heeft ook waarde als de krachten afnemen. Als je het een niet meer kunt, kun je het andere nog wel. De herfst kan ook mooi zijn. Het leven is een geschenk van God. Het leven is je gegeven om er iets van te maken. Het leven draagt waarde in zich. Niet wat je hebt of presteert maakt die waarde uit, maar wie je bent. Of beter gezegd wie je geworden bent: mild en dankbaar voor alle goede dingen.

Ons leven mogen we teruggeven aan God. Rijker door alle goeds wat we ermee deden. We geven het terug maar ook dan wordt het ons niet afgenomen. Wat ons eens als geschenk gegeven is, blijft gegeven. Het leven wordt na de dood veranderd, niet ontnomen. Dat is ons geloof en dat geeft steun, moed en hoop, ook als het herfst wordt in ons leven.

Kapelaan Dassen

 

SEGIETERE 800 JOAR

 In het weekeinde van 2, 3 en 4 september viert de parochie en de hele gemeenschap van Sint Geertruid haar achthonderd jarig bestaan.

De parochie van sint Gertrudis werd in 1222 opgericht door de Bisschop van Luik, waar onze hele streek toen onder hoorde.

Het Bisdom Roermond werd pas veel later opgericht.

Acht honderd jaar officieel een kerkgemeenschap, een reden om bij stil te staan ! Zeker ook voor de andere parochies in ons samenwerkingsverband:

Al eeuwen vieren wij samen in onze dorpen dat zelfde geloof, komen mensen samen om de Sacramenten te ontvangen, samen te bidden, samen te rouwen en feest te vieren !

Een reden om dankbaar te zijn ten opzichte van onze voorouders, die vaak onder moeilijke omstandigheden onze kerken hebben gebouwd: Hoeveel offers hebben ze hier voor over gehad !

 

Gelukkig is het geloof in onze parochies nog springlevend als je ziet hoeveel kinderen er worden gedoopt en hoe ook de Eerste Communies en Vormsels nog levende tradities zijn.

Onze kerken staan nog  letterlijk en figuurlijk centraal in onze dorpen !

Voor de toekomst vraagt dat zeker ook de inzet van velen om het zo te houden:

Om alles in stand te houden hebben we overal vrijwilligers nodig, daar draaien onze parochies om: Een idee voor u ?

We kunnen iedereen gebruiken!

En voor nu: Proficiat aan de parochie en de gemeenschap van sint Geertruid!

pastoor Tervoort

VAKANTIETIJD

De scholen zijn vrij, mensen krijgen vakantie. Ook in de parochie merken we het. Koren zijn vrij en werkgroepen vergaderen even niet. Het is goed dat er zo een rustperiode is. Ook in de natuur treffen we die aan. Sommige dieren houden hun winterslaap en ook de landbouwgrond moet tot rust komen. Tot rust komen is ook belangrijk voor mensen.

Een periode van rust kan ons op andere gedachten brengen. Het doet ons loskomen van onze haast en beslommeringen. Stilstaan bij wat je doet en waarom je het doet. De warmte van de zomer op je huid voelen en de stilte horen. Dankbaar zijn dat je leeft.

Eens praten met jezelf en met God. Want God is een vriend van de stilte, je hoort Hem niet als je jakkert.

De vakantie helpt ons tijd te maken om dingen te verwerken waarvoor je wegliep. Tijd voor een goed gesprek. Tijd voor een gebed van dank en verwondering. Tijd om te genieten. Want wie niet meer kan genieten, is vaak zelf niet meer te genieten. Dat alles kan de vakantietijd zijn. Daar hoef je trouwens niet ver voor te reizen, dat kan ook dicht bij huis. Neem de tijd en geniet van de rust. Een goede vakantie allemaal!

Kapelaan Dassen