Volgens een woordenboek betekent ‘vasten’: “zich onthouden van eten of drinken” – dus iets niet doen. In de katholieke kerk geeft dit woord ook de periode aan van Aswoensdag tot Pasen (40 dagen – als je de zondagen niet meerekent). De redenen waarom iemand zich onthoudt van eten, drinken, roken, snoepen, enz. kunnen verschillend zijn. Als het alleen maar gaat om iets te laten omdat dit een gewoonte zou zijn in de aanlooptijd naar het Paasfeest dan zie ik daar het nut niet van in, tenzij het gaat om gezondheids vasten (op bijvoorbeeld gewicht kwijt te raken).

De periode waarover we het hebben is een tijd waarin we – naar het voorbeeld van Jezus in de woestijn – uitgenodigd worden om ons te bezinnen, eens goed na te denken over bepaalde waarden in je leven. Eén daarvan zou kunnen zijn je relatie, met je partner, je kind, ouder, Jezus Christus, een collega, clubgenoot…. Kun je die verbeteren door bepaalde voor/oordelen ‘af te schaffen’ of bij te stellen? Of nagaan wat er in de afgelopen tijd in je leven allemaal is aangeslibd aan modder die tot niets (meer) dient: sleur, inhoudloze gewoontes, vastgeroeste meningen (voor / oordelen), negatieve houding naar christelijke waarden zoals naastenliefde, vergeving, geduld, tolerantie.

Dit soort bezinning is niet voor de poes. Dit vraagt nogal wat: eerlijkheid met jezelf en naar anderen. Die laatsten zou je eventueel nog kunnen belazeren maar jezelf niet! Aangeslibde gewoontes loslaten kan wringen, toegeven dat je hier en daar verkeerd geweest bent en dat er dingen verbeterd moeten worden, dat valt ook niet altijd mee.

Om mezelf te steunen bij dit ‘project’ helpt het om mijn eet- en drinkgewoontes te versoberen. Dit herinnert me eraan om alert te blijven in deze tijd en om me regelmatig, door de dag, te concentreren op en te denken aan mijn voornemens. Kortom: het vasten helpt me om bij de les te blijven.

De bedoeling van dit alles is vaster te komen staan in mijn relaties maar ook om meer helderheid te krijgen in m’n leven, mijn doen en laten. Naar het voorbeeld van Jezus Christus. Uiteraard moet je daar wel wat tijd in steken door de dag. Ook dat kan al een extra inspanning vragen.

De versobering in eten en drinken spaart natuurlijk wel geld uit. Dat (uit)gespaarde geld kan ik geven aan noodlijdende mensen. In onze drie parochies bestaat de mogelijkheid om dat te doen via de Vastenaktie. Een geweldig voorbeeld daarvoor zijn onze kinderen op de Basisschool. De afgelopen twee jaren hebben die geweldig bedragen bij elkaar gesprokkeld!

Ik wens jullie allemaal een vruchtbare vasten- en Paastijd toe.

René Graat mhm

pastoor

In steden worden meer kerken gesloten als in dorpen. Zijn dorpen dan financieel rijker als steden? Dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat er in (onze) dorpen meer gemeenschapszin te bespeuren valt als in menige stad. Zou het dan niet goed zijn om dat gevoel ook levend te houden? Verenigingen, clubs, sociëteiten, enz. leven dankzij de leden die naar bijeenkomsten, vergaderingen en vieringen komen. Als er niemand meer komt, houdt de vereniging vanzelf op te bestaan.

Een tijdje geleden zei ik in een van onze kerken dat ik je persoonlijke band met Jezus Christus belangrijker vind als elke zondag naar de kerk te gaan. De zondagsviering heb ik daarmee helemaal niet aan de kant willen schuiven. Integendeel. Het is een kwestie van en/en, niet van of/of.

In onze parochies proberen we elke zondag met een aantal mensen (kosters, misdienaars, acolieten, zangers/zangeressen, lectoren, bloemverzorgsters en nog anderen) een viering aan te bieden voor onze gemeenschappen. Dat kan een eucharistie viering zijn of een woord- en communieviering. Daar komen we bijeen om ons geloof en onze gemeenschap te vieren – en daarmee te versterken. Heel belangrijk daarbij vind ik dat de leden van onze gemeenschap daaraan deelnemen. Dat wil zeggen: je bent uitgenodigd om mee te zingen, mee te bidden, mee te denken. Jouw deelname zal mede het gehalte van de viering bepalen. In die mate dat je (zèlf écht) deelneemt, zul je ook iets meekrijgen van deze bijeenkomst.

Een jaar of 50 en meer was het de gewoonte voor katholieken om zowat elke zondag naar de kerk te gaan. Het werd door een aantal mensen ook ervaren als een verplichting. (Als dit laatste het geval is, dan schieten we ons doel natuurlijk finaal voorbij.) Maar het is misschien zinvol om eens na te denken over dit: soms iets doen waar je geen zin in hebt maar waarvan je voelt/weet/meent dat het toch goed is om te doen, is dat verkeerd? Wie bepaalt het antwoord hierop? De buurman, een journalist of collega – of jij zelf?

Ik wens jullie een vruchtbare zoektocht.

René Graat mhm,

pastoor

Volwassen mensen nemen de verantwoordelijkheden op zich die horen bij de keuzes die ze maken. Als je ervoor kiest om bij een gemeenschap te horen, dan hoort daar ook bij dat je positief en constructief wilt bijdragen aan het leven en de ontwikkeling van die gemeenschap. Ik heb het over onze geloofs-gemeenschap die probeert hand en voet te geven aan de boodschap van Jezus Christus en die een gemeenschappelijk geloof samen beleeft. Daarbij staat “gemeenschap” voorop en daarbij is “organisatie” dienstbaar aan de gemeenschap. 

Bij die organisatie hoort ook financiële ondersteuning. Met uw (gezins)bijdrage kan onze gemeenschap verder gaan met haar werk. Dat is al heel wat jaren zo bewezen. Toch zijn er mensen die menen dat de ‘kerk’ genoeg geld heeft van zichzelf en dat Rome (?) geld zat heeft, vanuit bronnen waarvan sommigen een bestaan vermoeden maar die er in feite helemaal niet zijn. Ik word soms pijnlijk getroffen door mensen die proberen maximale diensten uit onze gemeenschap te halen voor minimale bijdragen.

Komt dit niet neer op je eigen beurs bestelen? 

We zijn – of proberen te zijn – een gemeenschap waar nou eenmaal ook geld voor nodig is. 

Hen, die menen dat “de kerk geld genoeg heeft”, verwijs ik naar de vele parochies waarvan de kerken gesloten zijn… 

Lang geleden toen jonge mensen nog trouwden vanuit het ouderlijk huis – toen men nog niet ging samenwonen voor het huwelijk – bestond de regel: als een gezin (minstens 4 jaar) had bijgedragen aan de gezinsbijdrage, dan hoefde men niet te betalen voor de huwelijksmis. Tegenwoordig wonen mensen samen vóór de huwelijksviering – ook omdat daar een financiële basis voor is. Daarmee kunnen ze ook, als ze dat willen, bijdragen aan de geloofsgemeenschap. 

Er zijn heel wat vrijwilligers in onze parochies die hun tijd en energie beschikbaar stellen voor de gemeenschap. Gratis. Dat spaart veel geld uit. Ik hoop dat mensen hierdoor aangezet worden om mee te (gaan/blijven) doen aan de gezinsbijdrage. Geld zegt niet alles, maar het is toch een teken van jouw/uw deelname aan onze gemeenschap. 

Namens het parochiebestuur wens ik u allen zinvolle kerstdagen en een gezegend nieuw jaar. 

René Graat mhm

pastoor

Tijdens de weekeind vieringen van 15/16 september j.l. ging het in de kerk over een vraag die Jezus stelde/stelt aan de mensen die hem volgen: “Wie ben ik voor jou?” (Mc. 8, 29). Op die vraag kun jij alleen antwoorden. Niemand anders kan dat in jouw plaats doen. Anderen kunnen je misschien inspireren, maar op deze vraag, waarvan je hele geloof afhangt, kun je alleen reageren vanuit het diepste van je eigen hart.

Ik hoor nogal eens de opmerking: ik wil op mijn eigen manier bepalen hoe ik met mijn geloof omga. Daarmee geven mensen aan dat ze niets opgelegd willen krijgen van buitenaf.

Inspiratie, misschien, maar geen regels. Zelf denk ik dat God het niet anders zou willen. Ik schrijf u dit omdat ik bovenstaande vraag van Jezus Christus van leven gevend belang vind. Maar ook omdat het antwoord daarop vertroebeld kan worden door totaal verkeerde gebeurtenissen in de katholieke kerk die de laatste tijd vaak in het nieuws komen. Wat betreft de mensen die zich schuldig maken aan kindermisbruik, daar heeft Jezus geen goed woord voor over: “Wie een van deze kinderen die in mij geloven van de goede weg afbrengt, die kan maar beter met een molensteen om zijn nek in zee geworpen worden en in de diepte verdrinken.” (Mt. 18, 6). Nergens anders in het Evangelie is Hij zo hard. Daarom is het zo onbegrijpelijk dat mensen die hadden moeten (en kunnen) ingrijpen, dat niet gedaan hebben.

Kan het gedrag van anderen mijn diepste overtuiging ondersteboven halen? Vooral als het gaat over die allerbelangrijkste vraag van Jezus Christus?

Velen van ons zijn geschokt, hebben vertrouwen in bepaalde mensen verloren en er zijn veel vragen en de nodige twijfels achter gebleven.

Net zo min als ik me door iemand anders zinloze wetten laat voorschrijven, zal ik ook mijn diepste overtuiging niet opgeven vanwege de schandalen van anderen.

René Graat, mhm

pastoor