Misschien was het een jaar of drie dat ik in Congo was. Op een goede morgen was ik onderweg met de motor toen deze opeens stil viel. Het was geen groot probleem en met wat geschroef kon ik de zaak weer in orde maken.

Terwijl ik bezig was, kwam er een klein meisje naast me zitten, een kind van een jaar of zes. Monique heette ze en ze maakte een vrolijk praatje met me. Toen ik de motor weer aan de praat had, zei ze me dat ik mijn handen moest wassen en ze nam me mee naar hun huis naast de weg. Haar moeder en zussen waren naar het veld. Ze gaf me een bakje water met wat zeep en wees naar een stoel waarop ik moest gaan zitten om wat te eten.

Even later kwam ze aanhuppelen met een kommetje wriemelende en door elkaar kruipende rupsen. Met kennis van zaken begon Monique dat spul aan een palmriet te rijgen om vervolgens de hele hap te grillen boven een houtvuurtje wat daar zachtjes brandde. Mijn maag schoot naar mijn keel.

Toen bood ze me vol trots haar ‘plat du jour’ aan.

Plotseling schoot haar te binnen dat ze de saus nog vergeten was en rende de hut in om die te gaan zoeken. Vlug probeerde ik de rupsen te delen met de rondlopende kippen, maar ik had pech: Monique kwam weer heel vlug tevoorschijn met haar pili-pili sausje. Wat doe je dan? Ik heb de rupsen maar opgegeten en het meiske straalde! Bon appetit!’ zei ze nog –  het enige Frans wat ze (toen) kende.

Dit voorval laat zien hoe een klein kind een gast ontvangt. Op een manier die niet paste bij deze gast, maar wél op een manier die recht uit het hart kwam.

Daar moest ik aan denken nu velen onder jullie ergens op vakantie zijn geweest, misschien bij mensen met andere gewoonten en culturen als die van ons. Ik hoop dat jullie van de vakantie hebben genoten en dat de herinnering aan andere levenswijzen je blijvend mag inspireren tot begrip voor anders levenden en dat je blik op de maatschappij verruimd mag worden.

Overigens: ik heb rupsen nooit lekker gevonden; maar dat hoefde ook niet.

René Graat mhm

pastoor

Niemand voedt zichzelf op. Door voorbeelden van mensen waarmee je je verbonden voelt, zoals je ouders en grootouders leer je iets goeds van het leven te maken. Je profiteert, onbewust meestal, van de ervaring van je “opvoeders”.

Bidden hoort daar ook bij. Met bidden bedoel ik: praten met God – op een stille plek, op een rustig moment Hem vertellen dat ….. wat je maar wilt. Stilte op je laten inwerken of ze opzoeken zodat Hij iets aan jou kan vertellen. Bidden leer je omdat je anderen hoort en ziet bidden. Bidden kan troost geven, kracht en wijsheid. Praten over God is zinvoller als je ook praat met Hem – dan weet je beter over wie je het hebt.

Bidden is van groot belang. Als ik niet bid – dus eigenlijk geen contact met God heb – is mijn geloven dan niet ijskoud?

Wat stelt het dan nog voor?

Door af en toe contact te zoeken met God, krijg je een beter zicht op Hem, en daarmee op jezelf en anderen. Al doende ontdek je de waarde van bidden. Het is als met zoveel andere dingen: begin er maar mee en je ontdekt gaandeweg hoe het moet.

Net zoals andere waarden die je wilt doorgeven aan je kind, is het bidden vanuit je eigen hart van groot belang voor hem of haar.

Misschien iets om eens over te denken tijdens een rustig moment onder je vakantie.

René Graat, mhm

pastoor

Op een goede morgen werd een spin wakker, vlak in het midden van haar web. Het had die nacht best wel hard gewaaid en daarom wilde ze eens gaan kijken of alle draden nog goed vast zaten. Ze kroop en klom door haar huis en daar waar het nodig was knoopte en herstelde ze de draden. Dat had ze trouwens al lang niet meer gedaan. Het werd dus tijd.

Al kijkend zag ze hoe aan haar web een draad vast zat die ze eigenlijk niet kende. Hij kwam ergens vandaan, maar ze wist niet meer waarvan. Ze vond het eigenlijk niet nuttig dat er aan haar web onnodige draden zaten, of draden waarvan ze niet wist waartoe die dienden. Daarom besloot ze die draad maar door te knippen en te laten voor wat hij was. Met haar schaar knipte ze die draad dan ook door.

Toen klapte het hele web in elkaar en viel scheef hangend op de grond. De spin schrok zich rot en vroeg zich af hoe dit kon gebeuren. Na lang denken herinnerde ze zich hoe ze, een hele tijd geleden, van een hoger gelegen tak naar beneden was gegleden die ze zojuist had doorgeknipt.
Vanuit die draad was ze begonnen haar web op te bouwen door het te verbinden aan andere punten. Pasgeleden las ik in een van de streekbladen: “Traditionele, kerkelijke godsdiensten zijn uit…”Voor sommige mensen is geloof niet meer als een projectie, een voorstelling van verlangens, omdat je niet met de problemen in je leven en de wereld kunt of wilt omgaan (struisvogels doen dat ook). Toch zit het met de christelijke manier van geloven anders. Wij christenen verbinden onze verlangens aan personen die voor ons geleefd hebben. Zij zijn ons voorgegaan erg en minder lang geleden. Mensen van vlees en bloed, zoals wij, die met HUN problemen moesten leven. En dat hebben ze gedaan! Hun ervaringen hebben ze tot aan ons toe doorgegeven: traditie.

Voor we draden met het verleden links laten liggen of doorknippen is het wellicht raadzaam daar eens goed naar te kijken voordat we ons in de vingers snijden.
De apostel Paulus zei lang geleden: onderzoek alles en behoud het goede (1 Thess. 5, 21).

René Graag, mhm
pastoor

Op deze datum valt dit jaar Aswoensdag. Is deze dag het einde van Carnaval of (ook) het begin van de Veertigdagen- of Vastentijd?

Ik wil niet gaan schrijven over hoe Vasten ‘vroeger’ in elkaar zat: we leven in 2017! Vasten betekent wèl: extra aandacht geven aan iets waar je normaal – of liever – niet aan toe komt maar iets dat wel goed voor jezelf en anderen kan zijn.

Niet lang geleden ging ik nog eens door wat teksten van Paus Franciscus. Zoals die van een toespraak die hij gehouden heeft voor kardinalen, aarts/bisschoppen, priesters die werkzaam zijn aan de Curie, de top ambtenaren van de katholieke kerk in Rome. Dat was vlak voor kerstmis in 2014. Daarin sprak hij over allerlei ziektes die hij bij hen had geconstateerd. Daarbij sprak hij o.a. over de ‘ziekte van mopperen en kwaadsprekerij’.

Ik dacht bij mezelf: wie de schoen past, trekke hem aan.

Misschien iets voor ons allemaal in de komende tijd: eens stil staan bij m’n eigen ‘ziekte’. “Het is”, zo schrijft de Paus, “de ziekte van laffe mensen die niet de moed hebben iets rechtuit te zeggen en die het in plaats daarvan achter de rug van mensen doen. Het zijn de verleiding en bekoring van de duivel die niet wil dat de Geest van vrede over ons komt.”

Als u dit ouderwetse leuterpraat vindt: ik geloof dat er wel degelijk ook een kwade macht in deze wereld is… En bidden we niet vaak zat: “…leid ons niet in bekoring…”

Een gevolg van mopperen en roddel is: pessimisme, zo schrijft de Paus in ‘De vreugde van het Evangelie’: “Ik ben het niet eens met doem profeten die de hele tijd rampen voorspellen alsof het einde van de wereld nabij is. Een kwalijke bekoring die ijver en inzet de kop indrukt is het defaitisme (een houding waarbij je zegt: waarom zou ik me nog druk maken – het dient toch nergens toe).

In deze tijd op weg naar Pasen zouden we eens kunnen nadenken over deze woorden van Paus Franciscus: mopperen, roddel en pessimisme zijn nooit ver weg.

Ze beginnen onschuldig, maar intussen…

We staan er niet alleen voor. We hebben allemaal de Heilige Geest ontvangen, of je je daar bewust van bent of niet. De Geest geeft positieve gedachten en ideeën als je daar om vraagt!

In dagen van rennen en jachten kost het moeite om jezelf eens wat stille tijd te geven (‘extra aandacht geven…’) om eens na te denken over de betekenis van de woorden van de Paus binnen je eigen leven.

Ik wens ons allen een deugddoende vastentijd.

René Graat, mhm

Pastoor.

Op de bisdomdag in oktober had onze bisschop Frans Wiertz het over zijn visie op de toekomst (kunt u in haar geheel lezen op www.bisdomroermond.nl ). Hij vergeleek onze geloofsgemeenschap met het Joodse volk onderweg door de woestijn van Egypte (het land waar ze als slaven leefden) naar het Beloofde Land (waar ze als volk van God, dus als vrije mensen zouden leven).

Die woestijn tocht was lang en moeilijk.

Maar ze werd mogelijk mede dank zij “oases” – plaatsen van eten en drinken – en van rust en nieuwe inspiratie. Zo hebben ook wij allerlei oase momenten: Bronk, Eerste Communie, verschillende vieringen in onze kerken, als die van onze patroonheilige, het Doopsel van een kind, het Vormsel, Inzegening van het Huwelijk, Jubilea daarvan enz..

Ik zou graag aan het begin van dit nieuwe jaar 2017 nog een oase willen voorstellen. Een oase waar ik niet zonder kan: bidden. Daarmee bedoel ik een persoonlijke band beleven met God in wie ik geloof, op mijn eigen manier. Het zijn voor mij momenten waarop ik helemaal mezelf kan zijn en waarin ik weet dat Hij bij me is. Als ik blijdschap, bedroefdheid, zorgen, boosheid, hoop en optimisme met Hem kan delen. Op Zijn manier geeft Hij me kracht, moed en inzicht om zinvol verder te gaan.

Ik weet dat Hij van me houdt – en ik wil van Hem houden. En dan is er heel veel mogelijk.

Is dit moeilijk? Helemaal niet! Wat moeilijk is, dat is tijd en stilte voor Hem vrij te maken.

Daarvan wens ik ons allemaal heel veel toe in het nieuwe jaar.

René Graat, mhm

pastoor