Nogal eens gehoord: “Ik heb de kerk niet nodig om te bidden, te geloven of na te denken.” Wie is de kerk dan wel? Als je dit beperkt tot bisschoppen en pastoors, dan doe je de waarheid geweld aan: iedere gelovige hoort bij de kerk; als gemeenschap wel te verstaan en niet zozeer als organisatie. (Het woord ‘kerk’ komt van het Griekse word ‘kyriakos’: van de heer. De Fransen hebben een duidelijker woord daarvoor: église, wat ook uit het Grieks komt: ‘ekklesia’ en dàt betekent: vergadering en vooral: gemeenschap.)

Wat me wel eens opvalt is dat sommige mensen er soms stoffige ideeën op na houden wat de kerk betreft: ideeën en opvattingen van 50 en meer jaren geleden. En daarmee wordt de kerk aan de kant gezet als niet ter zake dienend. Begrijpelijk maar jammer, want jouw opleiding en vorming is toch ook niet blijven steken op de zesde klas van de lagere school?

We zijn er in de loop van de jaren steeds meer achter gekomen dat de kerk op de eerste plaats een gemeenschap is, van gelovigen, en niet zozeer een organisatie waarin enkelen bepalen wat wel of niet zou mogen.

In een gemeenschap gaan we voor elkaar, willen we elkaar bijstaan en helpen én inspireren. Zelf voel ik me vaak geïnspireerd door kleine kinderen die de eerste communie willen doen, of jonge mensen die, zoals enkele weken geleden, het Vormsel ontvingen, mensen die elkaar het sacrament van het huwelijk willen toedienen, mannen en vrouwen die zich inzetten voor anderen op allerlei manieren – en die zijn er veel! Kijk maar naar al de evenementen die we rijk zijn hier bij ons. Veel mensen houden onze gemeenschappen levend/ig. Dat betekent ook dat de twee vragen aan het begin van dit artikeltje beide met ‘JA’ kunnen beantwoord worden.

De belangrijkste vraag voor mij is niet of je elke zondag naar de kerk komt maar: wil je je ook, van tijd tot tijd, laten inspireren in en door je eigen geloofsgemeenschap? En wellicht kun je zelf ook anderen inspireren. Onderschat jezelf en anderen niet. Van tijd tot tijd samenkomen, ook in de kerk, kan de gemeenschap, en dus ook jou, goed doen.

Paulo Freire zegt:             niemand is zo rijk dat hij/zij niets te ontvangen heeft,

                                             niemand is zo arm dat hij/zij niets te geven heeft. 

Met die gedachten wens ik jullie allemaal een fijne vakantie,

René Graat mhm,

Pastoor

In onze dorpen hebben we allerlei tradities.

Dat zijn gebeurtenissen, normen, herinneringen, feesten, waarden, enz. die hun oorsprong vinden bij onze voorouders in het verleden en die aan ons zijn doorgegeven van generatie op generatie. Zo kennen we carnaval, de kermis, Jonkheid, de Bronk, allerlei verenigingen zoals schutterij, fanfare, harmonie, sportclubs en ja: ook ons geloof. Veel van dit laatste is ons doorgegeven en daar doen we wat mee. Of niet.

Tradities zijn niet alleen herinneringen; ze zijn ook een hulp in ons leven. Zo brengen het jaarlijkse den halen en de kermis heel wat mensen niet alleen op de been maar ook bij elkaar. Zoals de “sjtiepe” (stutpalen) nodig zijn om de den de lucht in te heffen, zo hebben we tradities nodig om ons bij te staan in het leven.

We kunnen tradities ook aan de kant zetten omdat ze van vroeger zijn, zo van: ‘dat is niet meer van deze tijd’. Daar zouden we voorzichtig mee moeten zijn om niet het kind met het waswater weg te gooien. De vraag is: in welk soort maatschappij willen we leven? Een die alleen gericht is op organisatie en vooral economische groei op het oog heeft of een die ook gericht is op gemeenschap? In het eerste geval zullen er in de toekomst de nodige tradities verdwijnen en alleen die overblijven die ons materieel wat opleveren. In het tweede geval zullen tradities blijven om ervoor te zorgen dat we met elkaar blijven omgaan.

We hebben allerlei sociale vaardigheden, talenten die ons helpen om met plezier met elkaar om te gaan, samen iets organiseren voor het goed van iedereen. Onze tradities helpen ons daarbij en dat zullen ze blijven doen in die mate dat zo veel mogelijk mensen meedoen en -werken aan het den halen, de zomerkermis, het kleinste Festival van het Zuiden, de Bronk, muziek maken, Sinterklaas, KVW (KinderVakantieWeek), carnaval en nog veel meer.

Laten we onze zegeningen tellen….

René Graat mhm,

pastoor

Of we dat willen of niet: we zijn vaak eerder geïnteresseerd in een groot ongeluk of een grof schandaal als in 15 schoolkinderen die, hier in de buurt, nieuwe boompjes planten. Hoe zouden we dan kunnen omkijken naar een leeg graf, heel ver weg van ons, zo’n 2000 jaar geleden? Bovendien hebben we het al druk genoeg met allerlei activiteiten die op en rond Pasen plaats vinden.

Toch is Pasen het feest waarop we de grondslag van ons christelijk geloof gedenken: de verrijzenis van Jezus Christus nadat hij drie dagen eerder aan het kruis gestorven en daarna begraven was. Hij is verrezen zodat wij allemaal kunnen verrijzen, eeuwig leven. De eerste ‘ontdekkers’ van deze verrijzenis, een groepje vrouwen en later de apostelen, hadden daar best moeite mee. Ze zagen een leeg graf, maar dat was nog geen bewijs van de verrijzenis van Jezus. Ze waren echter benieuwd, ze verwonderden zich en daarna zochten ze. En ze vonden omdat ze hongerden naar goed nieuws. Vanaf toen wisten ze dat de dood niet het laatste woord heeft, maar dat de blijvende aanwezigheid van Jezus, die tot nieuw leven is gekomen, ‘kleur en diepte’ aan ons leven kan geven.

Deze gebeurtenis, ver van hier in plaats en tijd, is het begin van het christelijk geloof, het begin van een persoonlijke relatie tussen Jezus Christus en heel veel mensen op deze wereld. Dankzij deze relatie ervaren zij (ook ondergetekende) hun leven als zinvol. Tot deze band, vriendschap, liefde is iedereen uitgenodigd.

Tussen de paaseitjes en allerlei paasvertier wens ik u allen veel nieuwsgierigheid naar de échte reden van het Paasfeest,

René Graat mhm

pastoor

Er was eens een reiziger op weg door de woestijn.

Hij was al lang aan het lopen.

Hij trok vooral ’s nachts verder want dan was het niet zo warm.

Op een goede nacht, terwijl hij voortzeulde door het rulle zand, voelde hij dat er ook steentjes onder zijn voeten lagen daar waar hij liep. Opeens hoorde hij een stem die zei: “Raap die steentjes op en steek ze in je broekzak.” De man vond dat hij wel wat anders te doen had als ook nog wat kiezel mee te slepen en liep door. Maar die stem sprak weer om hem aan te sporen zijn zakken te vullen. Uiteindelijk, na de zoveelste keer en om van het gezever af te zijn, bukte de man zich en raapte enkele steentjes op en sjokte verder. Van die stem hoorde hij niets meer. Hij liep verder en verder en omdat hij de weg niet wist, ging hij dan weer eens linksaf en dan weer eens rechtsom.

Tegen de morgen begon het wat lichter te worden. Hij dacht aan de steentjes en wilde ze weggooien. Toen hij ze tevoorschijn haalde, bleken die steentjes diamanten te zijn.

Hij kon zich wel voor z’n hoofd slaan omdat hij er zijn zakken niet mee had volgestopt. Jammer.

Waarom dit verhaaltje? Op dit ogenblik leest u het Gerlachus Klokje. Er staan belangrijke artikeltjes in voor onze dorpsgemeenschap – teksten waar een aantal mensen hard aan gewerkt hebben om onze gemeenschap levend/ig te houden. Gelukkig zijn er heel wat mensen die dit blad in huis krijgen. De keerzijde van de medaille is dat het mij opgevallen is dat er nogal wat mensen zijn die niet of maar half lezen wat erin staat. Of dat dit blad gauw verhuist naar het schuurtje achterom, bij de rest van het oud papier.

Er wordt heel wat tijd besteed aan facebook, twitter, instagram, enz. … en zo lang duurt het nu ook weer niet om dit blad te lezen. Vaker als eens staan er belangrijke zaken in. Als je die links, of onder je voeten, laat liggen: Jammer.

Veel leesplezier,

René Graat mhm

pastoor

Al heel wat jaren komen senioren van Reijmerstok elke week bijeen om van elkaars aanwezigheid te genieten in “A Gen Ing”. Sinds enkele weken bestaat die mogelijkheid ook in Noorbeek in de ‘Hoeskamer’- al is die niet alleen voor senioren bedoeld en die gevestigd is in het volledig vernieuwde en gezellige “Maison Village”. Terwijl ik dit schrijf, zijn in Banholt een aantal mensen druk bezig om binnenkort ook daar een ‘Hoeskamer’ te organiseren. Dit zal dan plaatsvinden in gemeenschapshuis ’t Patronaat, wat prachtig gerenoveerd zal zijn. Al deze activiteiten zijn mogelijk dank zij de inzet van hard werkende, dienst- en beschikbare vrijwilligers. Zij zijn een zegen. Voor ons allemaal.

Ben je dit jaar op vakantie geweest? Misschien heeft die tijd – of een ander moment – je de kans gegeven nieuwe kanten te ontdekken in je relatie met je partner, een goede vriendin of vriend. Een ontdekking waardoor je minder woorden nodig hebt om met elkaar te delen en waardoor je meer innerlijke en blijvende vreugde voelt als je aan je partner, vriend, vriendin denkt. Kortom: een ontdekking die je dichter en hechter bij elkaar heeft gebracht. Een zegen voor jullie beiden.

In dit jaar dat tegen het einde aan begint te lopen, hebben jullie misschien een kindje gekregen, ben je (weer) opa of oma geworden, is je kind geslaagd op school of voor het rijbewijs, heb je een (betere) baan gekregen, is je club in de prijzen gevallen, heb je er een goed toneel seizoen op zitten, ben je blij geworden door wat je hebt kunnen betekenen voor statushouders en heb je kunnen weerstaan aan de verleiding om tegenover elke zegening een tegenslag te bedenken? Als je daar blij van wordt, dan ben je bezig je zegeningen te tellen.

Dat wens ik ons allen toe in deze laatste weken van dit jaar.

Wellicht kunnen we elkaar daar een beetje bij helpen?!

Ook namens het Parochiebestuur wens ik jullie allemaal zegenrijke feestdagen met Kerstmis en de jaarwisseling.

René Graat, mhm

pastoor