Op de bisdomdag van 15 oktober sprak onze bisschop Frans Wiertz over zijn toekomstvisie op de kerk in ons bisdom. Hij vergeleek haar met het Joodse volk op zijn uittocht van Egypte naar het beloofde land die 40 jaar duurde. Wat me opviel in de toespraak van de bisschop was dat er over het volk gesproken werd als een gemeenschap en niet zozeer als een organisatie. Op die reis hebben de mensen heel wat meegemaakt en zijn ze nogal wat hindernissen en moeilijkheden tegen gekomen.

Ook kwamen ze door oasen, vruchtbare plaatsen in de woestijn. Zonder die oasen is een tocht door de woestijn zowat onmogelijk omdat daar water te krijgen is en zonder water lukt het niet. Zo hebben ook wij die oasen nodig – en die zijn er: zangkoren, misdienaars, poets- en bloemsiergroepen, kerkbestuur, onderhoudsgroepen voor kerkhof en gebouwen, groepen voor hen die hulp nodig hebben, bijvoorbeeld de Franciscus groep, Jonkheid die zich inzet voor de Bronk, onze vieringen in de kerk of elders die door allerlei mensen mogelijk gemaakt worden en dan al die mensen die achter de schermen werken.

Velen uit onze geloofsgemeenschap zetten zich in voor het goed van anderen omdat ze dat willen en niet om ervoor betaald te worden. Het is goed om hier af en toe bij stil te staan en onze zegeningen te tellen. Waarom? Omdat deze mensen met hun inzet tekenen zijn van Gods liefde onder ons. Als je je hart daarvoor open zet, dan kunnen die mensen je inspireren.

Je kunt dat wel wegpraten door te zeggen: ze hebben toch niks anders te doen! Maar dat is wel heel kort door de bocht want ze zouden het ook kunnen laten. Niets en niemand verplicht hen om iets te doen voor een ander. Als die mensen goed doen, dan zou het best wel eens kunnen zijn dat ze dit doen met goede bedoelingen die God in hun hart legt.

Misschien hoeven we onze inspiratie niet zo ver te zoeken. Misschien zouden we ons minder zorgen over de toekomst maken als we nog beter om ons heen kijken naar mensen die goede voorbeelden geven – en dan die voorbeelden volgen. Ik weet dat er altijd wel wat op deze (en andere) mensen is aan te merken – maar zijn die negatieve gedachten soms geen smoesje om in je stoel te blijven zitten?

Op weg naar de toekomst zullen we wel moeten lopen. Zelf.

René Graat, mhm

pastoor

Er was eens een ongeboren tweeling. Toen ze langzaam in de baarmoeder groeiden werden ze zich – aanvankelijk nog vaag – van hun omgeving en hun eigen bestaan bewust.

Na enige tijd ontdekten ze ook elkaars bestaan.

Weken gingen voorbij.

Weken werden maanden.

Ze merkten allerlei veranderingen op in hun lichaam en hun beleven. Er waren – zo voelden ze duidelijk – veranderingen op komst. Ze begonnen met elkaar te spreken. “We zijn aan het veranderen,” zei de een, “Wat kan dat betekenen?”

“Dat betekent,” antwoordde de ander, “dat we geboren gaan worden.”

De twee rilden en werden bang.

Want ze wisten dat met de geboorte het leven hier ten einde was – en dat ze de veilige, warme wereld waarin ze nu leefden zouden moeten verlaten.

“Geloof jij eigenlijk in een leven ná de geboorte?”, vroeg de een.

“Jazeker”, sprak de ander, “daar geloof ik vast in. Ons leven hier is enkel gericht op onze groei en ontwikkeling, opdat we ons kunnen voorbereiden op het bestaan na de geboorte – en ook sterk genoeg zullen zijn voor dat bestaan.”

“Nonsens, dat bestaat toch niet”,  sprak de ander hem tegen. “Hoe moet dat er trouwens uitzien, zo’n ‘leven na de geboorte’?”

“Dat weet ik ook niet precies. Maar zeker zal het er veel lichter en helderder zijn dan hier. En misschien zullen we dan rond kunnen lopen en met de mond eten.”

“Wat een onzin!”, sprak zijn metgezel. “Rondlopen, dat gaat toch helemaal niet! En met je mond eten, wat een raar idee! We hebben toch de navelstreng die ons voedt. We hoeven dus niet naar ons eten op zoek te gaan – en bovendien is hij veel te kort om ons ruimte te geven om te lopen.”

“Toch weet ik zeker dat het kan. Het is allemaal alleen een beetje anders dan hier.”

“Maar er is nog nooit iemand teruggekomen van ‘na de geboorte’ ”, wierp de ander weer tegen. “Met de geboorte is dit leven ten einde. En het leven hier is alleen maar kwelling en duisternis. Als de zin van ons begin en onze ontwikkeling niets anders is dan dat het allemaal eindigt met de geboorte, dan is dit bestaan werkelijk absurd…”

“Dat geloof ik niet”, sprak de ander zacht. “Ook al weet ik niet precies hoe het leven na de geboorte eruit ziet, we zullen in elk geval onze moeder zien – en zij zal voor ons zorgen.”

“Moeder? Jij gelooft in een Moeder? Waar is ze dan?”

“Nou hier, overal om ons heen. Wij zijn en bestaan in haar en door haar. Zonder haar zouden we helemaal niet bestaan.”

“Wat een onzin! Van een ‘moeder’ heb ik nog nooit iets gemerkt of gezien, dus bestaat ze ook niet.”

“Toch, toch …”, zei de ander, terwijl hij zijn vinger op zijn mond legde. “Soms, als we stil zijn, kun je haar voor ons horen zingen. Of voelen hoe ze onze wereld streelt…”

Waarschijnlijk naar Henry Nouwen (Nederlands priester en schrijver, 1932 – 1996).

Al meer dan tien jaar geleden begonnen mensen uit onze omgeving na te denken en samen te overleggen hoe we kunnen samenwerken tussen parochies hier in de buurt: Banholt, Bemelen, Cadier en Keer, Eckelrade, Margraten, Mheer, Noorbeek, Reijmerstok en Sint Geertruid. Deze groep noemde zich: Cluster Plateau Margraten. Vanaf vorig jaar hebben we bekeken of het niet beter zou zijn om die groep van zoveel parochies te splitsen om zo te kunnen komen tot concrete samenwerking.

Daaruit is naar voren gekomen dat de drie parochies van ons Cluster Terlinden samen met de parochie van Margraten verder willen praten over wat we samen kunnen ondernemen. Tevens houden we de deur open voor de parochies van Sibbe en Scheulder.

We hebben inmiddels informeel en formeel oriënterende gesprekken gehad tussen de leden van de kerkbesturen van Banholt, Noorbeek, Reijmerstok en Margraten. Deze gesprekken gaan vooral over dat wat we kunnen leren van elkaars’ ervaring en kennis. Het zit erin dat we inzichten en activiteiten gaan ontdekken die we kunnen delen en samen kunnen ontwikkelen. We denken daarbij aan Liturgie zoals gezinsmissen, avondwaken en bijzondere vieringen; aan Catechese zoals doop-, eerste communie- en vormsel voorbereiding, Diaconie zoals zorgzaamheid voor elkaar, de Franciscusgroep –  zonder de andere belangrijke gemeenschap opbouwende activiteiten te vergeten zoals kerkhof- en kerkonderhoud, Bronk, samenwerking met verenigingen, enz..

Op termijn denken we ook aan een overkoepelend bestuur met vertegenwoordigers van elke parochie. Intussen blijft de structuur die de parochie bestuurt doorgaan. Elke parochie is verschillend en heeft haar eigen gezicht. Dat moet ook zo blijven en het is niet de bedoeling dat, dat wat typisch van een bepaalde parochie is, afgeschaft moet worden. Integendeel. Of dat het geld van alle parochies op een grote hoop moet worden gegooid.

Op veel plaatsen om ons heen zien we hoe mensen op allerlei gebied steeds meer proberen samen te werken om samen gesterkt vooruit te kunnen. Dat geldt ook voor onze parochies. Momenteel is er heel wat leven in onze gemeenschappen. We zouden dat ook graag zo houden voor de toekomst. Daarvoor dienen we vooruit te kijken om bij de tijd te blijven. Samenwerking met anderen kan ons daar goed bij helpen.

Op 30 augustus gaan we verder praten hierover maar dan met alle leden van de verschillende kerkbesturen; samen met een begeleider van het bisdom die ons de verschillende mogelijkheden zal uitleggen.

We houden u op de hoogte.

René Graat, mhm                samen met     Frits Janssen,

Pastoor                                                       Pastoor van Margraten

De christelijke kerk volgens de katholieke traditie is veelvormig. Het Griekse woord “katholikos” betekent: algemeen, voor iedereen. Dat betekent dat de kerk open staat en er is voor mensen zowel op de Noordpool als op de Zuidpool – en allen daartussen in. U zult begrijpen dat al die mensen niet hetzelfde zijn, verschillende gewoontes hebben en hun eigen cultuur. Ook hebben ze verschillende prioriteiten, zaken waar ze het meest mee bezig zijn: het ligt eraan of je leeft in een land verscheurd door een burger- of geldoorlog (Syrië, Congo), of in een land waar veel mensen neerkijken op christenen en hen vervolgen (India, Nigeria, Columbia) en of je in vrijheid en redelijke materiële welstand leeft (Nederland). Overal is het leven anders en het zal dan ook verschillende noden en verschillende vragen oproepen.

Doorheen al die verschillende noden en vragen blijft de opdracht van de kerk, waar ook ter wereld, het Evangelie, de blijde boodschap van Jezus Christus, handen en voeten te geven. De invulling daarvan heeft vaak te maken met de manier waarop je de wereld in het algemeen en de kerk in het bijzonder bekijkt: positief of negatief, realistisch of met dromen, zeg je van jezelf dat je alleen gelooft in wat je met je ogen kunt zien, of geloof je nog in idealen? Van wat er gezegd en geschreven is over wat er verkeerd was en is in de kerk is heel wat waar. Is dat de enige of de hele waarheid? Ik dacht van niet, net zomin als dat de kerk helemaal goed en zonder fouten zou zijn.

De waarheid, zegt Jezus, doe je, ze is een manier van onderweg zijn, van met elkaar omgaan en naar elkaar luisteren. Wellicht zouden we een stuk makkelijker met elkaar onderweg zijn door toe te geven dat we elkaar kunnen aanvullen met onze verschillende inzichten. Dat kan, denk ik vooral als je voor jezelf toegeeft dat de ander net zo eerlijk is als jezelf. Dat voorkomt dat we menen het monopolie op de waarheid te bezitten.

Tot slot: de kerk is ook een mysterie, een werkelijkheid waarvan je niet alles kunt verklaren of begrijpen, maar waarvan je voelt en weet dat ze er is, dat ze teken is van Gods aanwezigheid onder ons. Maar hoe kan dat in een katholieke kerk die in 2000 jaren zowat alles gedaan heeft wat God verboden heeft??  Ik denk dat daar iets van dat mysterie in schuilt: die kerk bestaat nog steeds als een geloofsgemeenschap over de hele wereld. Daar kan de waarheid zich openbaren wanneer iedereen serieus genomen wordt.

René Graag, mhm

pastoor

We noemen de tijd tussen carnaval (Aswoensdag) en Pasen: de vastentijd die 40 dagen duurt (zondagen niet meegerekend) – vanwaar de benaming “40 dagen tijd”.

Er was een tijd (nog niet zo lang geleden) waarin de vasten werd gekenmerkt vooral door “onthoudingen”: bepaalde dingen niet doen. Bijvoorbeeld niet roken, schelden, snoepen, (alcoholhoudende dranken) drinken – om maar een paar zaken te noemen. Daar waren allerlei redenen voor, zoals: je beter bewust maken van de betrekkelijkheid van het leven, om afstand te nemen van bedenkelijke gewoontes en om met het uitgespaarde geld mensen te kunnen helpen die het hard nodig hadden/hebben. Dit alles deden we als voorbereiding op de herdenking van het lijden en de dood van Jezus Christus en op de viering van zijn verrijzenis (Goede Week en Pasen).

Dit laatste is nog steeds aan de orde, maar is het, anno 2016, misschien zinvoller om de nadruk te leggen op dat wat we wèl kunnen doen – aan goeds? Iets wat we zeker kunnen doen is delen. Daar zijn allerlei mogelijkheden voor, bijvoorbeeld de Vastenactie. Dit jaar krijgt het gebrek aan water in een deel van Uganda de aandacht. Er zijn natuurlijk heel veel projecten waar geld nodig is maar elk jaar gaat de aandacht naar één speciaal doel – zodat de soep niet te dun wordt. Achter in onze kerk staat een offerblok speciaal voor de Vastenactie.

De uitdaging is: alert te zijn op wat er aan de hand is in je eigen leven. Wat drijft je, wat inspireert je, wat weerhoudt je om je goede talenten te gebruiken? Zou het een idee zijn om eens bij jezelf na te gaan welke talenten, goede eigenschappen je hebt? Als je die niet zo een-twee-drie kunt vinden, vraag dan eens aan je hartsvriend/-in, je soul-mate.

Stel je kunt goed luisteren, koken of goede raad geven, waarom dan niet wat meer daarvan doen in deze tijd? Niet verminderen maar vermeerderen. Of meer lezen en minder zappen, of meer bidden en minder kletsen over anderen, of meer praten met huisgenoten en minder met de I-phone aan tafel…. Dingen om ZELF het leven interessanter en socialer te maken.

Succes ermee! – voor ons allen –

René Graat, mhm,

pastoor